Steun tijdens en na je scheiding, herken jij deze dilemma's?
Voor de buitenwereld had je het perfecte plaatje: een partner, kinderen, een mooi huis en een goede baan. Maar binnen je huwelijk voelde je je vaak onzichtbaar en ongehoord. Er waren problemen die niemand zag en jij voelde je eenzamer dan ooit. Uitgeput door deze tweestrijd nam je de moedige stap om je verantwoordelijkheid te nemen en de knoop door te hakken: je besloot te scheiden.
En toen…
Had je gehoopt op steun, maar in plaats daarvan voel je vaak het oordeel van je omgeving.
‘s Nachts lig je wakker, piekerend: “Heb ik mijn gezin kapotgemaakt?" "Hoe zorg ik dat ik er zelf niet helemaal aan onderdoor ga?”
Je verlangt naar iemand die volledig achter je staat, iemand die écht begrijpt wat jij doormaakt en je helpt je weg te vinden in deze nieuwe fase van je leven.
Misschien herken je dit wel
De kogel om te gaan scheiden was maanden geleden al door de kerk. Je man zit nu op de bank, zijn blik vastgeplakt aan zijn telefoon, terwijl jij voor de derde keer zegt: “We moeten het écht hebben over de scheiding.” Hij kijkt nauwelijks op en zucht: “Je bent gewoon moe, straks op vakantie komt het wel goed.” Voor hem lijkt het een fase, voor jou is het de keiharde waarheid die je al zo vaak hebt uitgesproken. Hij hóórt me weer niet, ben ik onzichtbaar?!”
Als je met jouw gezin lachend aan tafel zit en jullie zoon weer eens de clown uithangt, overvalt het je ineens. “Zullen ze me later ooit vergeven dat ík degene was die de knoop doorhakte om te gaan scheiden?” Hun vrolijkheid steekt je, omdat je weet dat er straks tranen zullen zijn die je niet kan wegtoveren. Elke avond fluistert er een stemmetje: “heb ik wel het recht om hun wereld zo op zijn kop te zetten?”
Vrijdag is weer zo’n dag: je draait de was, kookt voor het gezin en strijkt nog even het overhemd van je soon-to be-ex, want hij heeft een belangrijke afspraak en is al laat. Ondanks dat het jou eigenlijk niet uitkomt, doe je het toch. Je bent moe, maar gaat door, zoals je toch al jaren doet. Op de automatische piloot. Altijd sta je aan, altijd trek jij de kar. Je verlangt zó naar het moment dat dit ophoudt...
Op papier klopt het allemaal: je salaris komt gewoon binnen, er staat wat spaargeld, dus geen paniek. Alleen voelt geld tijdens de scheiding opeens heel anders. Je hoort jezelf vragen stellen als: “hoeveel hypotheek krijg ik straks alleen? Of hoeveel heb ik straks nog te besteden na mijn vaste lasten?” Vragen waar je tot voor kort nog geen seconde aandacht aan gaf. En ergens diep vanbinnen die angst dat anderen je zullen zien als die gescheiden vrouw die het financieel niet redt.
Op maandag weet je het nog steeds zeker: dit huwelijk is écht voorbij, je wilt vrijheid en eindelijk trouw zijn aan jezelf. Op dinsdag schiet je in de stress: “hoe ga ik dit de kinderen later uitleggen en wat als ik straks alles en iedereen kwijtraak?” Op woensdag gooi je jezelf in de modus die je zo goed kent: lijstjes maken, woningen zoeken, hypotheek berekenen, alsof je projectleider bent van je eigen scheiding. En op donderdag denk je: “misschien overdrijf ik gewoon”, maar diep vanbinnen weet je… dit keer kies je niet voor veiligheid, maar eindelijk voor jezelf.
Wat gebeurt er als je geen actie onderneemt tijdens of na je scheiding?
Omdat jij degene was die de knoop doorhakte, word je gezien als de dader en keihard veroordeeld. Steun en begrip vanuit je omgeving? Nauwelijks, waardoor jouw zelfvertrouwen inmiddels onder het vriespunt is gedaald. Uit schuldgevoel slik je alles in, want jij wilde dit toch? Je voelt dat het gewoon niet eerlijk is. Ook de zorg voor de kinderen rust grotendeels op jouw schouders, terwijl hij in het weekend de “pretvader” speelt. Je hebt de scheiding emotioneel niet verwerkt en merkt dat dit je dagelijks belemmert. Je weet niet waar je moet beginnen om weer rust en geluk te krijgen. De scheiding heeft je eigenlijk geen stap verder gebracht en al zeker geen geluk. Je overleeft — nog steeds op de automatische piloot — terwijl je dromen van jouw leven na de scheiding één voor één verdwijnen.
Het is vijf voor twaalf. Gun jezelf een leven waarin je écht gezien en gehoord wordt. Stuur ons een berichtje, dan kijken we samen hoe jij weer ademruimte krijgt. Geen gedoe, geen oordeel. Wel echte hulp.